ေလေျပ Poetry. Powered by Blogger.

တက္သံက်သံဟာ ရႈေထာင့္ကြဲလြဲမႈ

Sunday, March 7, 2010

အေငြ ့အသက္နည္းနည္း အရသာခပ္စိမ့္စိမ့္
ဖန္အေခါင္းလုံးေလးထဲ ေခၽြးသီးေလးေတြနဲ ့
၀ါသနာဟာ သူ ့ဘ၀ကုိ တုိက္စားရာက
တစ္ျမည့္ျမည့္ ဓာတ္ျပဳေစတယ္
ငါတုိ ့ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။
အဲ့လုိ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ မေတြးေတာ့နဲ ့
မာရသြန္ကြင္းေတြလည္း ငါတုိ ့ပတ္ေျပးဘူးတာေပါ့
အဲ့လုိ ေပါက္တက္ကရေတြလည္း မေျပာေတာ့နဲ ့
မီတာတစ္ရာလား နွစ္ရာလား အိတ္ထဲထည့္ျပီး
ခံစားရမႈ ဒုကၡအမွ်မွ် ရင္တြင္း ဒဏ္ရာ နည္းနည္း
ေလာကဆန္ေကာထဲ ထည့္လွိမ့္ျပီး ျပာလုိက္ရင္
ထြက္က်လာတာက ကဗ်ာေလးေတြပဲ
တစ္ကယ္ကုိ ေအးခ်မ္းသြားတယ္ ဒါေပမယ့္
စိတ္မနွံ ့သူေတြနဲ ့ ေနရတာေတာ့ အေတာ့ကုိလက္ေပါက္ကပ္တယ္။
တစ္ျဖည္းျဖည္း ခ်မ္းေအးလာတယ္ အေႏြးထည္ထပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ ့
ဘ၀ဟာ ေဆာင္းလုိပဲ ခ်မ္းေအးလာတယ္
မုိးေတြ သည္းေနေပမယ့္ ေက်ာခ်စရာ ဖ်ာစုတ္တစ္ခ်ပ္
ဘယ္မွာလဲ ေနရာအေဟာင္းတစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္သူ ့က ဘယ္သူကုိ ကန္ ့သတ္ခ်က္မ်ိဳးမွာ
ဒီလုိပဲ သားလည္းထည့္ေရးလုိက္တာပဲ…. မသိဘူး
ဦးေနွာက္ေတြပူေႏြး ဆူပြက္လုဆဲဆဲ ဘယ္လုိလဲ
ပူပူေႏြးေႏြး တစ္ေယာက္ခ်င္းဆဲ
ပူပူေႏြးေႏြး လုလုဆဲ
ဆူဆူပူပူ ေႏြက ပြက္ခနဲ ေႏြထဲကုိ လာစင္တယ္
ေႏြဟာသူ ့ဘာသာ သူျပန္စင္တယ္ ျပန္ဆဲတယ္
ဒီေကာင္ အာရုံ လာလာေနာက္ေနတာပဲ
သီးျခားအဓိပၸါယ္ထြက္ျပီး ေနာက္ေန ့လာတယ္
သူ ့အိမ္မွာ အိမ္သူမရွိ သူ အိမ္မရွိဘူး
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ၀ါးမ်ားမ်ား နွီးနည္းနည္း ရွိတယ္
သြားၾကားထုိးတံေတြ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနျပီ
ေနာင္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္မွာ
မင္းကုိသတ္မွတ္ ျခင္းမရွိိခဲ့ဘူး
မင္းဟာ သတ္မွတ္ခံရျခင္း မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မ်ိဳးဆက္ပဲ
ကဗ်ာဆရာလုိ သမႈတ္ရမယ္ဆုိရင္
မင္းဟာ အမ်ိဳးယုတ္ပဲ
အမ်ိဳးဟာ မင္းကုိယုတ္ေနတယ္
မင္းကုိ ယုတ္မာေနတယ္
မင္းအမ်ိဳးဟာ သူ ့အမ်ိဳးသူျပန္လည္ယုတ္မာေနတာပဲ
မင္းရုပ္က ေတာ္ေတာ္ မာတယ္ ဒါေပမယ့္
ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါကြာ
ကဗ်ာဆရာဆုိတာ သူ ့စိတၱဇနဲ ့သူေပ်ာ္ျပီးသားသူေတြ
သူ ့ဂုဏ္နဲ ့သူရွိျပီးသား ေနနဲ ့လကလည္း
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အဆင္းအတက္လုပ္တယ္
သူတုိ ့တစ္ေယာက္တစ္လွည္း ဆင္းတက္ေနတယ္
သူတုိ ့ဟာ ဆင္တပ္
သူတုိ ့ တပ္ဆင္ေနတဲ့ဟာက လိင္တူဆက္ဆံမႈပဲ
သူတုိ ့ဟာ တုိက္ပိတ္ အလင္းေပါက္ေလးကုိ တုိး/ထုိးေနၾကတယ္
အလင္းေပါက္ေလးဟာ လည္းသူတုိ ့ကုိ ျပန္ထုိးလုိ ့
မနက္ျဖန္ ေကာင္းကင္ကုိျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းပဲ
ကဗ်ာရြတ္ဖတ္ သရဇၹယ္မႈကုိ အမွတ္ရၾကမယ္
သူတုိ ့ေခါင္းမွာ အိမ္ဆုိတာပဲ ေတြးၾကမယ္
သူတုိ ့အိမ္မျမင္ဖူးဘူး
အိမ္ေတြကၽြတ္ထြက္သြားျပီဆုိတာ သူတုိ ့မျမင္လုိက္ဖူး
ျဂိဳဟ္လာ ျဂိဳဟ္သြား သတၱ၀ါတခ်ိဳ ့နဲ ့ေတာ့ရင္းနွီးတယ္
လူေတြနဲ ့ရင္နွီးရမယ္ဆုိတာေတာ့ မေတြးခ်င္ၾကဘူး
လူေၾကာက္ေတြ
လူဟာလူကုိ ျပန္ေၾကာက္လုိ ့
လူဟာလူကုိ ျပန္ခ်လုိ ့
လူဟာလူကုိ ျပန္ေမြးလုိ ့
လူဟာလူကုိ ေက်ာက္ခ်ေမြးလုိ ့
ဓာတုေဗဒ ဓာတ္မတည့္မႈလုိ ထေပါက္ကြဲမယ္
ေျမျမဳပ္ဗုံးနင္းမိရက္တန္းလန္းၾကီး ငါ့ကုိစပ္ျဖဲျဖဲၾကည့္လုိ ့
မ်က္ရည္ေတြပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ ပါးစပ္ကနားရြက္ကုိခ်ိတ္မတတ္
တစ္၀ူး၀ူး တစ္၀ါး၀ါးလည္း သူေအာ္တတ္ေသးတယ္
လူလုိျဖစ္ေတာ့မယ့္သူ
သူဟာလူေတြနည္းတူ လူထဲကုိလူျပန္ျဖစ္ေတာ့မယ္
ေလာကရဲ့လက္ေတြသူ ့ကုိကမ္းလုိ ့ တစ္ခ်ိဳ ့လည္း
တစ္ရႊီးရႊီး တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ ့ လက္ခုပ္တီးလုိ ့
တခ်ိဳ ့ဟာလည္း သူ ့နည္းတူ မီးသားနဲ ့ထုဆစ္ခံထားတယ္
တခ်ိဳ ့ေရႊသား တစ္ခ်ိဳ ့ေငြသား တစ္ခ်ိဳ ့ကငါ့သား
အပူခံလူသား မီးသားခပ္ရဲရဲနဲ ့ကုိယ္ထည္
ထုလက္စ ပန္းပဲဖုိက ဓားတစ္လက္လုိပဲ
ေရးေဆးခံရရင္ တစ္ရွဲရွဲေအာ္ျမည္လုိ ့
ဒီကဗ်ာကုိဖတ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ ့ေရာ
ဘယ္လုိေအာ္ျမည္တတ္ၾကပါသလဲခင္ဗ်ာ….?

Print this post

2 comments:

လိုင္ said...

ကဗ်ာဖတ္ေနသူလည္း လူဟာလူပဲလို႔ေတြးမိပါတယ္

Bravo said...

ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ခဲ႕ရတယ္
(ေကာင္းလြႏ္းလို႕)
ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႕ ေႏြက သူ႕ကိုသူ ျပန္ဆဲ
သူ႕ဟာသူ ျပန္စင္နဲ႕ဗ်ာ.......မိုက္သဟ

  © Poetry Of ေလေျပ by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP